توصیه یک آقای 26 ساله مبتلا به سرطان خون در مطالعه ای که در مورد تأثیر روانی-اجتماعی روپوش های بیمارستانی بر بیماران و ارائه دهندگان خدمات درمانی بررسی می شد، ارائه کرد: «اجازه نده لباس شما را پایین بیاورد».
ناخوشایند، «آشکار»، «کابوس»، «یکنواخت»، از ترس اینکه برای ارائه دهندگان مشکل به نظر برسد و به طور بالقوه به رابطه درمانی آسیب برساند، حتی از درخواست پوشیدن لباس باوقارتر می ترسند.
بدین ترتیب پوشیدن روپوش پزشکی تهران به بیماران توصیه می شود.
یک زن 64 ساله مبتلا به سرطان لاعلاج توضیح داد: «من لباس خواب خودم را در خانه دارم، اما آنها را نمی‌آورم زیرا نمی‌توانی آنها را اینجا بپوشی… [پوشیدن لباس مجلسی] واقعاً جالب نیست، اما هی، این کاری است که [ارائه دهندگان] باید انجام دهند، پس این کاری است که شما باید انجام دهید.»
همچنین برای اطمینان از تمیز بودن روپوش می توان از الکل سفید استفاده نمود.
تحقیقات به طور مداوم نشان داده است که بیماران در برابر انسان‌زدایی و از دست دادن هویت در بیمارستان آسیب‌پذیر هستند که اغلب با پوشیدن لباس استاندارد بیمارستان تشدید می‌شود.
یکی از راه های پیشنهادی به بیماران استفاده از دماسنج جیوه ای قدیمی برای کنترل سلامتشان می باشد.
در مورد نمونه، یک مطالعه ترکیبی نشان داد که روپوش‌های بیمارستانی ممکن است منجر به افزایش حس قرار گرفتن در معرض، ناراحتی، ناتوانی، و خجالت برای بیماران در طول یک دوره آسیب پذیری احتمالی در حین انجام مداخلات پزشکی.
لباس های بیمارستانی استقلال را از افرادی که فروتنانه برای کمک به بیمارستان می آیند سلب می کند.
مانتو تبدیل به محور تغییر شده است و آغازگر فرآیند غیرانسانی «فرد» به «بیمار» است.
همچنین اطلاع از طرز استفاده از تب سنج جیوه ای زیر بغل می تواند به بیماران کمک نماید.
یکی از مشکلات اصلی روپوش بیمارستانی ماهیت افشاگری آن است که اغلب با این شوخی در بخش‌ها نشان داده می‌شود: آیا می‌دانید چه کسی لباس بیمارستان را اختراع کرده است؟
- منابع:
- تبلیغات:
