چسب های سیلیکونی
ترکیبات مبتنی بر چسب آکواریوم top سه گروه از چسب‌های سیلیکونی بسته به کاربرد متمایز می‌شوند: (1) چسب‌های فلزات و مواد غیرفلزی مقاوم در برابر حرارت.
(2) چسب برای لاستیک های مقاوم در برابر حرارت و برای اتصال آنها به فلزات. و (3) چسب برای چسباندن مواد عایق حرارتی و صوتی به فولادها و آلیاژهای تیتانیوم.
گروه اول شامل مخلوط‌هایی از سیلیکون‌های مختلف با پرکننده‌ها (آزبست و سایر مواد معدنی) و سخت‌کننده‌ها (مانند پراکسیدها و آمین‌ها) است.
باندهای چسب در دمای 60- تا 1000 درجه سانتیگراد (به مدت چند ساعت) قابل استفاده هستند و در برابر پیری تحت شرایط مختلف و اثرات قرار گرفتن در معرض سوخت و روان کننده ها مقاوم هستند.
اتصال فلزات توسط چسب های این گروه باعث ایجاد پیوندهای قوی اما شکننده می شود.
استحکام باند چسب در اتصال پلاستیک های تقویت شده با الیاف شیشه، گرافیت یا سیمان آزبست برابر یا بیشتر از موادی است که به هم متصل می شوند.
سخت شدن این چسب ها پس از گرم شدن (تا 250 درجه سانتی گراد) اتفاق می افتد، اما اصلاح مواد با افزودنی های آلی، چسب هایی تولید می کند که ممکن است در دمای اتاق سخت شوند.
چسب های سیلیکونی گروه دوم معمولا از محلول های لاستیک های سیلیکونی با مقادیر سیلیکون های مختلف و همچنین اکسیدها یا هیدروکسیدهای فلزات سنگین تولید می شوند.
چسب های مبتنی بر چسب های این گروه بارهای ارتعاشی را در محدوده دمایی وسیعی تحمل می کنند و در برابر عملکرد روغن ترانسفورماتور، نفت سفید، رطوبت و شرایط جوی مقاوم هستند.
از چسب های این گروه در مواردی برای چسباندن شیشه، پارچه، پلی اتیلن ترفتالات، پلی تترا فلوئورواتیلن و سرامیک و همچنین به عنوان درزگیر در ساخت هواپیما و موشک استفاده می شود.
گروه سوم شامل مخلوط‌هایی از سیلیکون‌های اصلاح‌شده با پلیمرهای آلی در حلال‌های آلی با سخت‌کننده‌های اضافه شده، مانند آمین‌ها و اغلب با پرکننده‌های فعال اضافه شده (مثلا ZnO) است.
ویژگی خاص این مواد امکان اتصال مواد عایق حرارتی و صوتی بدون حرارت و فشار برای ایجاد اتصالات چسبنده است که تا دمای 300 تا 400 درجه سانتیگراد قابل استفاده هستند.
پرکننده فعال قابلیت گیرش سریع را به چسب می دهد، اما در این مورد، عمر قابلمه چسب ها به 45 تا 60 دقیقه محدود می شود.
ترکیبات برای تولید نوار چسب گروه جداگانه ای از چسب های سیلیکونی را تشکیل می دهند. چنین ترکیباتی معمولاً حاوی لاستیک‌ها و روغن‌های سیلیکونی هستند که ماکرومولکول‌های آن حاوی گروه‌های هیدروکسیل انتهایی و همچنین یک مونومر ارگانوسیلیک، پرکننده معدنی و افزودنی آلی هستند.
این ترکیب روی نوار، که ممکن است پلیمری یا نوار فیبر شیشه ای باشد، اعمال می شود و محصول نهایی به عنوان نوار عایق الکتریکی استفاده می شود.
